... این جهان کهنسالی است که لحظه به لحظه آنهم در ناگهانی میگذرد و هم در غفلت ها...هستی بیرحم نجات بخشی است که گاهی از سر کم آوردن به آن تقدیر می گویی...همین تقدیر مرا با تو آشنا کرد...انگار گریستن از پی گریستن سرنوشت من است.دنیای من بدون حضور تو خیلی چیزها کم دارد. نباید بری... بی تو رویاهایم بی مادر می شوند...